Over uitgelachen worden en hond eten.

Niet echt. Maar wel in mijn droom. Een bizarre droom.

Ik zie een tiental blonde labradorpups voor me, van die soort die voorkomen in die reclame voor WC-papier. Wellicht een maand of 3-4 oud. Mijn grootmoeder vertelt me dat ze naar de markt geweest is en dat ze er het volledige nest gekocht heeft. ‘Want ik wil dat een keer proberen’ zegt ze me. ‘Proberen’ in de zin van ‘klaarmaken’. In de pot draaien dus.
Het volgende moment staan we met alle pups aan het aanrecht. Ze maakt aanstalten om de pups levend te villen en begint een snede te maken achteraan aan de zijkant, net naast de staart. Ik sta erbij, ik kijk ernaar, ik heb ook een mes in mijn handen. Blijkbaar wordt er van me verwacht dat ik meehelp met het klaarmaken van het eten. Ongeloof overvalt me. Neen, ik kan dit niet… Dat mag niet! Ik wil dit niet! … ‘Dat kan je toch niet verwachten van mij?’ prevel ik. De zus van mijn grootmoeder is er ook bij – zoals vroeger ook altijd was – en lacht met me. Niet *naar* me, maar met me. Het komt bij mij over als uitlachen, ‘wat ben jij toch een sentimentele ziel, hahaha’… 

Ik word wakker…
Lees verder