The Economist blokletterde dat 2019 het jaar wordt waarin veganisme mainstream wordt. Forbes volgde en omschreef plantaardig eten als een van de voedingstrends die in 2019 zal mainstreamen.
Er beweegt inderdaad wat op vegan gebied, ook in Vlaanderen. Tot voor een paar jaar kon je Lees verder
De donkere zes weken komen eraan, en dus naderen ook de feestdagen. Voor sommigen betekent dit een periode van gezellig samenzijn, voor anderen breekt een tijd aan waarin de eenzaamheid nog scherper tastbaar wordt.
Voor veel dieren is het alleszins een bijzonder zwarte periode: wereldwijd belanden miljarden varkens, koeien, kippen, kalkoenen, vissen, kreeften en nog andere dieren in de pot als onderdeel van een ‘feest’maal. Ondanks de vele wetenschappelijke rapporten die overduidelijk wijzen op de desastreuze impact van de veehouderij op de klimaatverandering. Ondanks de alarmerende berichten over het leegvissen van onze oceanen. Ondanks de undercoverbeelden die de vreselijke wantoestanden – zowel voor mens als dier – tonen in de megastallen en slachthuizen. Ondanks de rapporten die de negatieve impact van het eten van dierlijke producten op onze gezondheid aantonen.
In de brievenbus zitten reclamefolders van traiteurs en restaurants die hun met cholesterol en dierenleed overgoten feestmenu’s aanprijzen.
De laatste tijd zie ik heel vaak discussies passeren over het gebruik van de termen vegan, veganish en hoe die termen ingevuld (moeten) worden. En over andere termen als semi-vegan, of flexi-vegan of zelfs flexanist.
Het gaat dan ook vaak over het feit of een bepaalde persoon zich al of niet vegan kan of mag noemen, of over vegan internet beroemdheden die zichzelf als vegan(ish) uitgeven, omdat ze hoofdzakelijk plantaardig eten, maar wel af en toe een pannenkoek met zuivel of ei eten, of roomijs, of een vis. Of omdat ze een lederen of bontjas dragen of voor hun plezier een namiddagje naar de dierentuin gaan. Lees verder
In berichten in de media over veganisme of dierenrechten, of in discussies die daarop volgen, wordt veganisme vaak als iets ‘extreem’ neergezet. Dierenrechtenactivisten die vragen om de rechten van dieren te respecteren en die ervoor pleiten om op een andere manier met dieren om te gaan worden als extremisten gekarikaturiseerd. Geen eieren eten? Geen wol of leder dragen? Hoe extreem! Geen dierproeven, paardenkoetsen of dolfinaria? Daar heb je ze weer, die extremistische veganisten!
Het gebruik van het woord ‘extreem’ in discussies over veganisme doet bij mij direct belletjes rinkelen. Het is een afleidingsmanoeuvre om de aandacht te verleggen van het ethische debat (hoe wij dieren behandelen) naar een karakterschets van diegenen die het onrecht aankaarten. Het lijkt me dan ook te wijzen op het niet willen of niet kunnen aangaan van de inhoudelijke discussie. En ook de confrontatie met het eigen geweten niet te willen aangaan. ‘Ik doe niets mis hoor, ik ben en handel normaal! Het zijn die anderen die extreem zijn!’ Lees verder
Deze vlog staat al een paar maanden op You Tube, maar ik wil mijn vlogs ook hier op Graswortels.org kunnen terugvinden (De Nederlandstalige toch, de Engelse komen op mijn andere blog The Bruges Vegan).
Dus daarom nog deze (late) post.
Deze vlog gaat over de veel gehoorde opmerking ‘maar de wereld gaat niet van vandaag op morgen vegan worden hoor‘. Ik schreef daar eerder ook deze blogpost over.
Begin september ging ik naar de 8ste editie van de International Animal Rights Conference in Luxemburg (IARC) Het was een erg inspirerend weekend. Leuk om samen te zijn met zoveel dierenrechtenactivisten uit heel veel verschillende landen. Er waren presentaties over een divers scala aan onderwerpen (programma hier).
Ik vond de presentatie van Lisa Kemmerer over ‘Sexism and Male Privilege among vegan activists‘ (Seksisme en mannelijk privelege onder vegan activisten) het hoogtepunt van de conferentie. Lees verder
Je zal het ongetwijfeld ook al meegemaakt hebben. Je gaat lunchen of dineren met familie of vrienden die wel dieren eten, en geheid is er iemand in het gezelschap die je vraagt: stoort het jou niet dat ik de vis neem? Of eerder als retorische vraag: het stoort jou toch niet dat ik vlees eet hé? Waarop ze blijkbaar al bij voorbaat een negatief antwoord verwachten. En ik dus met de glimlach ‘Neen hoor, dat stoort me niet‘ zal antwoorden.
We mogen het feestje toch niet verpesten hé … We zijn hier toch om gezellig samen te zijn hé …
Het stukje ‘vlees’ op jouw bord is doordrongen van de doodsangsten die dat prachtige, voelende wezen heeft moeten doorstaan, overgoten met een sausje van pijn en lijden.
In mijn binnenste woedt een storm, waarbij beelden van verminkte varkens, overvolle kippentransporten, bloederige slachthuisvloeren en aan de haak geslagen tonijnen als bliksemschichten voor mijn netvlies schieten. Het dondert gekrijs van doodsbange koeien, kletterende kettingen, en jammerlijk schapengeblaat in mijn hoofd. Gemengde gevoelens van woede en verdriet overvallen me. Het liefst zou ik de vraagsteller dienen met een rechttoe rechtaan antwoord: Lees verder
Mensen die nu en dan gesprekken voeren over dierenrechten of veganisme, op social media of ‘in real life’, zullen wel bekend zijn met deze uitspraak. Het is een veelgehoorde commentaar, wanneer het gaat over veganisme, of wanneer vegan campagnes of acties besproken worden: maar de wereld gaat niet van vandaag op morgen vegan worden hoor! Of een variant daarop: je kan de wereld toch niet in één klap veranderen.
Meestal wordt dit naar voren gebracht als argument om te pleiten tegen veganisme of tegen vegan activisme. Niet alleen door tegenstanders van dierenrechten, maar ook door sommigen binnen de beweging zelf. Het wordt dan aangehaald als argument om te pleiten voor verminderingsstrategieën (een beetje minder vlees eten), of dierenwelzijnscampagnes (een beetje grotere kooien, beter transport, diervriendelijk slachten, etc.) en niet voor campagnes waarin veganisme en dierenrechten centraal staan. En in het slechtste geval wordt Lees verder
Voor veel mensen die hun weg zoeken in veganisme en meer leren over dierenrechten is het een uitgemaakte zaak dat eieren uit de legindustrie not done zijn.
Maar wat dan met de eitjes van tuinkippen? Wel of niet eten? Of weggeven?
Wij hebben al heel lang geadopteerde kippen en het is een vraag die ik dan ook vaak krijg wanneer veganisme ter sprake komt. Al gekscherend zeg ik dan wel eens dat onze kippen geen eieren meer leggen, omdat zij weten dat wij veganist zijn 😉 .
Maar ze leggen wel nog eieren. De ‘legkip’rassen zijn zo doorgefokt dat ze in bepaalde periodes zelfs elke dag een ei leggen. Niets natuurlijks meer aan en het veroorzaakt ook heel wat gezondheidsproblemen bij kippen (zie dit artikel).
Tijdens onze citytrip naar Londen deze zomer, hebben we het Animals in War Memorial bezocht. Het ligt aan de oostelijke kant van Hyde Park, bij de Brook Gate. Bij een vorig bezoek aan Londen (voor de Intersectionality conference tijdens VegfestUK, november 2016) hadden we er slechts een vluchtige blik kunnen op werpen, toen we met de taxi voorbij reden op de drukke Park Lane. Maar een vrachtwagen blokkeerde toen grotendeels ons zicht op het Memorial.
Het Animals in War Memorial is ontworpen door de Engelse beeldhouwer David Backhouse om “all the animals that served, suffered and died alongside the British, Commonwealth and Allied forces in the wars and conflicts of the 20th century” te herdenken (citaat van Animals in War Memorial). Het werd in november 2004 ingehuldigd (zie foto onderaan) Lees verder
Hier leg ik mijn 'vegan ei' over veganisme en dierenrechten: campagnes en activisme, berichten in de media, reacties van familie en vrienden, recepten en restaurants, dingen die ik onderweg tegenkom, taalgebruik, en nog veel meer.
Ik blog ook op The Bruges Vegan en op Crip HumAnimal
Geertrui Cazaux (TrudiBruges)
Tot 2016 heette deze blog Veggieleven
© 2019 Graswortels
Thema gemaakt door Anders Noren — Boven ↑
Recente reacties