In berichten in de media over veganisme of dierenrechten, of in discussies die daarop volgen, wordt veganisme vaak als iets ‘extreem’ neergezet. Dierenrechtenactivisten die vragen om de rechten van dieren te respecteren en die ervoor pleiten om op een andere manier met dieren om te gaan worden als extremisten gekarikaturiseerd. Geen eieren eten? Geen wol of leder dragen? Hoe extreem! Geen dierproeven, paardenkoetsen of dolfinaria? Daar heb je ze weer, die extremistische veganisten!

Het gebruik van het woord ‘extreem’ in discussies over veganisme doet bij mij direct belletjes rinkelen. Het is een afleidingsmanoeuvre om de aandacht te verleggen van het ethische debat (hoe wij dieren behandelen) naar een karakterschets van diegenen die het onrecht aankaarten. Het lijkt me dan ook te wijzen op het niet willen of niet kunnen aangaan van de inhoudelijke discussie. En ook de confrontatie met het eigen geweten niet te willen aangaan. ‘Ik doe niets mis hoor, ik ben en handel normaal! Het zijn die anderen die extreem zijn!’ Lees verder