Orkaan

Je zal het ongetwijfeld ook al meegemaakt hebben. Je gaat lunchen of dineren met familie of vrienden die wel dieren eten, en geheid is er iemand in het gezelschap die je vraagt: stoort het jou niet dat ik de vis neem? Of eerder als retorische vraag: het stoort jou toch niet dat ik vlees eet hé? Waarop ze blijkbaar al bij voorbaat een negatief antwoord verwachten. En ik dus met de glimlach ‘Neen hoor, dat stoort me niet‘ zal antwoorden.
We mogen het feestje toch niet verpesten … We zijn hier toch om gezellig samen te zijn

Het stukje ‘vlees’ op jouw bord is doordrongen van de doodsangsten die dat prachtige, voelende wezen heeft moeten doorstaan, overgoten met een sausje van pijn en lijden.

In mijn binnenste woedt een storm, waarbij beelden van verminkte varkens, overvolle kippentransporten, bloederige slachthuisvloeren en aan de haak geslagen tonijnen als bliksemschichten voor mijn netvlies schieten. Het dondert gekrijs van doodsbange koeien, kletterende kettingen, en jammerlijk schapengeblaat in mijn hoofd.  Gemengde gevoelens van woede en verdriet overvallen me. Het liefst zou ik de vraagsteller dienen met een rechttoe rechtaan antwoord:ja natuurlijk stoort het mij dat je het lichaam van een dier zit te verorberen! Een dier dat een miserabel leven heeft gehad en een al even miserabel levenseinde. Een dier dat in de fleur van zijn of haar leven was, een jonkie eigenlijk nog maar, wanneer hij in een volgepropte vrachtwagen werd geladen en in het horrorhuis de keel werd overgesneden. Het stukje vlees op jouw bord is doordrongen van de doodsangsten die dat prachtige, voelende wezen heeft moeten doorstaan, overgoten met een sausje van pijn en lijden. Die roomsaus komt van doorgefokte koeien, die jaar op jaar zwanger worden gemaakt om direct na de bevalling hun kalfje en hun moedermelk afgenomen te worden. Die vis is samen met duizenden – tienduizenden – anderen opgeschept uit steeds leger wordende oceanen, heeft uren naar zuurstof liggen happen, en is zo een langzame verstikkingsdood gestorven. En dan is er ook nog de negatieve impact op het milieu van de visserij en de veehouderij. En op je gezondheid.

Maar dat zeg ik niet. Ik wik en ik weeg. Ik probeer beleefd te blijven. Sociale conventies enzo . We moeten toch een beetje *normaal* doen . Niet de ambetante opdringerige veganist uithangen. (for the record, enig sarcasme hier)

Waarom vragen ze dat eigenlijk ook? Om mijn ‘goedkeuring’ te krijgen? Of om hun eigen geweten te sussen? Want kijk, zelfs de veganist vindt het eigenlijk niet erg dat ik toch een lapje vlees eet?

Het is niet altijd makkelijk om de orkaan binnenshuis te houden, en om te zetten in een diplomatische bries.

Ik probeer een subtieler antwoord te formuleren. Een antwoord dat niet direct afschrikt en de deur dichtdoet voor verdere communicatie, maar waarbij toch ook stof tot nadenken wordt gegeven. ‘Natuurlijk zou ik graag leven in een wereld waarin dieren niet hoeven te lijden, waarin hun rechten worden gerespecteerd. Een wereld waarin ik niet overal word geconfronteerd met dierenleed. Maar ik ben realist, en ik besef dat dat nu niet het geval is, en dat ik jammer genoeg overal met dierenrechtenschendingen word geconfronteerd.’ Zoiets. Of iets scherper, maar krachtiger: ‘Mijn ongemak om jou vlees te zien eten is niets in vergelijking met het leed en de doodsangsten die dat varken/koe/kabeljauw/…/kalkoen heeft moeten doorstaan‘.

Toegegeven, ik vind het steeds moeilijker om op sociale gelegenheden de kadavers op de borden rondom mij te zien. En overal – van de hapjes, tot de soepen tot de desserts –  zuivel te zien genuttigd worden. Het gekeuvel over hoe lekker de scampi’s toch wel zijn, of hoe mals de kalkoen is, en bij welke slagerij nu de beste ‘ribbetjes’ te vinden zijn. Die confrontatie heeft mij er ook al van weerhouden om mee aan tafel te schuiven (dat, en gewoon ook omdat ik eerder introvert ben, en zo’n feesten en sociale events te druk en uitputtend vind).
Ik weet dat sommige vegans de ‘Liberation Pledge‘ onderschrijven, om niet mee aan tafel te zitten waar dieren worden gegeten. Maar daarmee gaat de deur onherroepelijk dicht, en sluit men al bij voorbaat dialoog uit. Terwijl net ook die ontmoetingen op trouwfeesten, recepties en familiebijeenkomsten de mogelijkheid bieden om vegan zaadjes te planten.

Communicatie is de sleutel tot activisme en educatie. Maar de storm in mijn hoofd woedt hevig. En het is – met het overweldigende besef van zoveel dierenleed – niet altijd makkelijk om die confrontatie aan te gaan. En dan ook die orkaan binnenshuis te houden, en om te zetten in een diplomatische bries.

6 Antwoorden aan “Orkaan”

  1. Hier wordt dit ook steeds moeilijker en vaak vinden we de courage niet meer om nog met “vrienden” af te spreken… na zoveel jaren dat ze weten dat we vegan zijn, ze toch nog steeds het “lef” hebben om inderdaad kadavers te zitten eten en weten dat ze niet alleen bewust dieren en het milieu enorme schade toebrengen maar ook ons kwetsen, nee, voor ons lukt dit nog nauwelijks

  2. Herkenbaar. Ik vind zo’n “vragen” altijd heel manipulatief. De vraagsteller weet immers dat je tien tegen 1 “nee het stoort niet” zal antwoorden, om het feest niet te bederven. In mijn ogen dient zo’n vraag enkel om te benadrukken hoe “anders” de veganist is…
    Maar wat ik merk, is dat, vreemd genoeg, wanneer je verstokte vleeseters meeneemt naar een resto waar ze zowel vlees als vegan hebben, maar waar het eten kwalitatief echt goed is, de vleeseters vaker en vaker voor vegan kiezen! Alsof het de mogelijkheid van de keuze op zich is (het resto biedt ook vlees aan, ze kunnen vlees eten als ze dat willen) die hen een ongedwongener gevoel geeft. Heb ik de laatste tijd echt al vaak meegmaakt!

  3. Als ze me vragen of het me stoort, zeg ik gewoon dat het me inderdaad stoort, omdat het een product van dierenmishandeling is, maar dat ik ermee moet leven, vermits dierenmishandeling nog steeds wettelijk toegelaten is. Dat zorgt dan hopelijk voor een pittige discussie over de vraag of dieren die gekweekt en geslacht worden al dan niet mishandeld worden. Ik krijg dikwijls te horen dat dit laatste de uitzondering is, maar argumenteer dan dat zulke dieren praktisch ALTIJD mishandeld worden. Als ze vervolgens zeggen dat vegetariërs toch altijd moeten kunnen discuteren, antwoord ik dat ZIJ de vraag gesteld hebben, dus dat zij begonnen zijn. No offense… 🙂

  4. ik kan me helemaal vinden in jouw verhaal, ik heb onlangs een moment gehad waarop ik er nogal depressief bijliep en wanneer mijn vriendinnen vroegen wat er was zei ik eerst niets maar later vertelde ik dat ik me heel slecht voelde bij het zien van de hamburgers die ze vol smakelijkheid binnenschrokten. Ze begrepen me wel een beetje maar ik ik denk ergens dat ze mijn reactie riet echt apprecieerden. De vraag of ik het erg vind beantwoord ik meestal met ja ik vind dat niet zo leuk maar het is jouw keuze he. Het is inderdaad moeilijk als veganist om het juiste evenwichtvte vinden want je wilt inderdaad niet “de moeilijke” zijn hoewel je dat sowieso al bent eigenlijk. Ik nem het mijn vrienden niet kwalijk. Waar ik wel echt niet tegen kan is mensen die terwijl ze vlees en dergelijke eten naar mij kijken en er een mopje over maken. Meestal lach ik dadan flauwtjes maar vanbinnen ben ik dan boos en geraakt daardoor niet omdat ze mij “uitlachen” maar omdat ze niet weten waarover ze grappen maken, mochten ze dat weten dan dan zouden ze da ze dat niet meer doen. Ik zeg het nu (na het zien van Dominion) wel sneller wanneerbik een eemerking niet leuk vind maar ik wil dan dak weer niet de zaag zijn

  5. Ik maak dat nog mee wanneer ik bij vrienden ben die vlees eten. Dan wordt er een uur over gediscussieerd terwijl ik daar gewoon moe over ben. Ze beginnen dan waar je het beste escalop of steak kunt krijgen. Ik ben totaal niet diplomatisch en reageert altijd fel. Ik heb niet veel vrienden, bewust door het feit dat die niet vegan zijn. Ik ga enkel naar volledig vegan restaurants en als ik op reis ben en niets anders vind dus neem ik een salade zonder vinaigrette. Ja we zijn konijnen hé! (Seriously). Eigenlijk mis ik in onze entourage vegan vrienden die kunnen samenkomen om iets te eten bij elkaar en algemene discussies hebben. Dat vind ik jammer! Want ik heb soms innerlijke woede tegenover vleeseters

    1. Herkenbaar ! En dan hebben die vlees eters ook nog het LEF om te zeggen dat ik ( net zoals al die andere vegans) zo extreem ben mijn gedachten …pardon? Wat is er extremer dan een gezond jong dier te mishandelen en te doden voor de smaak en gemak van de mens??

Laat een reactie achter bij KrolReactie annuleren